مسابقه و تمرین در ارتفاع، مسأله مهمی برای دوچرخه سواران است. وقتی ارتفاع بالای 5000 پا افزایش یابد، متعاقباً اثرات فیزیولوژی آن افزایش می یابد.
مسابقه و تمرین در ارتفاع، مسأله مهمی برای دوچرخه سواران است. وقتی ارتفاع بالای 5000 پا افزایش یابد، متعاقباً اثرات فیزیولوژی آن افزایش می یابد. سفر در ارتفاعات بالاتر از طح دریا تا تمرین و مسابقه در ارتفاع، تأثیر منفی بر عملکرد و احتمالاً سلامت دارد. به هر حال، تمرین در ارتفاع، مزایای “ارگوجنیک” بالقوه دارد (ارگوجنیک هرگونه فاکتور خارجی با تأثیر مثبت بر عملکرد است).
بسیاری از مردم فکر می کنند که در ارتفاعات اکسیژن کمتری در هوا وجود دارد، اما این طور نیست. هوا در سطح دریا، 93/20 درصد اکسیژن، همانند بالای قله اورست دارد. مسأله، دسترسی اکسیژن است که به فشار هوا و فشار جزیی اکسیژن در هر ارتفاعی وابسته است.
در ارتفاع، اشباع هموگلوبین، به خاطر مقادیر کمتر PO2 به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. گرادیان فشار بین خون شریانی و بافت ها نیز در ارتفاع، کاهش می یابد، بنابر این اکسیژن کمتری به بافت ها منتقل می شود. این حالت، بدن را در وضعیت هیپوکسی قرار می دهد که در آن اکسیژن رسانی به بافت ها شدیداً کاهش می یابد. در ارتفاع، به خاطر این که اکسیژن کمتری به بافت ها مثل ماهیچه ها میرسد، بدن ناسازگار، معمولاً احساس ضعف می کند. احساس خستگی و قادر نبودن به سواری در قدرت معمول، شایع است.بدن شما، به واسطه افزایش عمق و تعداد تنفس، سعی در جبران PO2 کمتر خواهد کرد. در ارتفاعات بالا و سطح ورزش، ممکن است به نظر برسد که شما نفس نفس می زنید. در طی یک سری از واکنش های بیوشیمیایی افزایش هواسازی، نهایتاً توانایی بدن شما برای دفع اسید لاکتیک طی کارهایی شدت زیاد را منع می کند، که موجب کاهش عملکرد در بالاتر از آستانه می شود
بیماری های مرتبط با ارتفاع
بیماری های ارتفاع در بین کسانی که از سطح دریا به ارتفاعات سفر می کنند شایع است. شدت بیماری ارتفاع در بین دوچرخه سواران همان طور که در ارتفاعات اتفاق می افتد، متفاوت است. با تغییر سریع تر ارتفاع نشانه های مشخص تری بروز می کنند. اما تا شما ارتفاع بالا را تجربه نکرده باشید، نخواهید فهمید که بدن شما چگونه پاسخ خواهد داد. نشانه های بیماری ارتفاع، موارد زیر را شامل می شوند
کاهش توانایی تنفس در تعداد و عمق معمول
سر درد
تهوع و استفراغ
ضعف
گیجی
بی خوابی
دو وضعیت شدید دیگر می تواند اتفاق بیفتد، اما معمولاً فقط بالای 9000 پا، ورم ریه، وضعیتی است که مایع، شش ها را اشباع می کند. با خس خس سینه، تغییر رنگ پوست، ضعف و سرفه خلط صورتی مشخص است.
ورم مغز، فشار بیشتر روی مغز است که در ارتفاعات بالا با افزایش حجم مایع در مغز و حول مغز موجب می شود. ورم مغزی با علایم عصبی از قبیل از دست دادن تعادل، گیجی ذهنی، سخنان بریده بریده و یا اشتباه و خستگی، مشخص شده است. ورم مغزی و ریوی می تواند به عوارض خطرناک و مرگ منجر شود. اگر هر کدام از این نشانه ها رخ داد، به ارتفاع پایین تر بروید و سریعاً به دنبال مراقبت های پزشکی بروید. پس از آن، بدن خود را با افزایش ارتفاع تقریباً 1000 پا در روز در طی مدت حفظ سازگاری، مانوس کنید.
ممانعت از (سازگاری به) فشار ارتفاع
برای شرکت در یک مسابقه در ارتفاع بالا، حضور یافتن دو تا سه هفته زودتر، برای سازگاری ایده خوبی است. یا می توانید از تجهیزات آموزشی که وضعیت هیپوکسی (اکسیژن کم) را شبیه سازی می کنند، استفاده کنید تا نتیجه یکسانی هنگام تمرین در ارتفاع بدست آورید. این مورد با کم کردن درصد اکسیژن در دسترس در یک فضای بسته انجام می پذیرد که مخالف تغییر فشار برای تأثیر بر اشباع اکسیژن است. فضای بسته می تواند هر چیزی از چادر اکسیژن گرفته تا اتاق وارونه باشد.
اگرچه این راهبردهای سازگاری سودمند هستند، به شما اجازه کسب سطح عملکرد رایج در سطوح ارتفاع بسیار پایین تر، را نمی دهند. آنها خود را دو تا سه هفته بعد از این که به سطح دریا بازگشتید، معکوس می کنند. با این حال همان طور که شرح داده شد، ممکن است اثرات مثبتی در ارتفاعات، بر آموزش داشته باشند.
